How to STOP SCIATICA & LOW BACK PAIN at Home with Massage!

Posted by yorgisali 0 comments



Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ

Posted by yorgisali 0 comments



Φωτογραφία: η Δόμνα τη μέρα που έγινε 8 μηνών

The English language version of this blogspot has been moved to my English-only

http://childevelop-en.blogspot.com

Στόχος αυτού του blogspot είναι να προσφέρει νέες επιγνώσεις που θα βοηθούν τους γονείς να συναισθάνονται και να κατανοούν τις ανάγκες και τις διαθέσεις του παιδιού τους, καθώς το μωρό και στη συνέχεια το νήπιο κατακτά ορμητικά τον κόσμο με τα συναισθήματά του και με τις πράξεις του.

Καθώς το παιδί σας μεγαλώνει και από αξιολάτρευτο νεογνό εξελίσσεται σε δραστήριο νήπιο — και πολύ περισσότερο — οι κινήσεις του σώματός του εξελίσσονται παράλληλα προς τα αναδυόμενα συναισθήματα και τις σκέψεις του που ωθούν αυτές τις κινήσεις. Τα μοτίβα αυτής της παράλληλης εξέλιξης ερευνώνται εδώ και 40 χρόνια στη Δανία από ομάδα σωματολόγων και ψυχολόγων με επικεφαλής τη Lisbeth Marcher, σημερινή (2010) πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συνδέσμου Σωματο-Ψυχοθεραπείας.

Μη σας τρομάζει η λέξη «ψυχοθεραπεία». Στόχος αυτού του blogspot είναι να προσφέρει στους γονείς νέες επιγνώσεις που θα τους βοηθήσουν να κατανοούν τις ανάγκες και τις διαθέσεις του παιδιού τους, καθώς το μωρό και στη συνέχεια το νήπιο κατακτά ορμητικά τον κόσμο με τα συναισθήματά του και με τις πράξεις του.

Οι πληροφορίες αυτού του blogspot προέρχονται από τέσσερα χρόνια εκπαίδευσης στη μέθοδο Bodynamic (Σωματοδυναμική) και από το νέο βιβλίο της Lisbeth Marcher, που μπορείτε να το βρείτε (προς το παρόν μόνο στα αγγλικά) μέσω του δεσμού

http://www.northatlanticbooks.com/catalog/display.pperl?isbn=9781556439407

Το προσωπικό-επαγγελματικό μου blogspot είναι http://toufexis.blogspot.com

ΜΩΡΑ ΣΕ ΔΡΑΣΗ

Δεκάδες φωτογραφίες με λεζάντες και μικρά κείμενα.

Τρίτο τρίμηνο κύησης — τοκετός — πρώτοι μήνες ζωής

Ας φέρουμε στο νου ένα μικρό μωρό ξαπλωμένο στο ρελαξάκι του. Ή στην αγκαλιά μας αλλά να κοιτάζει προς τα έξω. Συχνά το μωρό κουνάει τα χεράκια και τα ποδαράκια του, και οι κινήσεις αυτές φαίνονται σπασμωδικές — είναι σπασμωδικές.

Όμως, αν πιάσουμε απαλά τα πόδια του (από τις πατούσες) και τα κρατήσουμε με κάποια σταθερότητα, οι κινήσεις των ποδιών παύουν να είναι σπασμωδικές και γίνονται σταθερές, σαν να παίρνουν ρυθμό και σταθερότητα από το δικό μας κράτημα. Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ ?
Είναι πολύ απλό. Στο τρίτο τρίμηνο της κύησης, τα τοιχώματα της μήτρας πίεζαν το μωρό, το στρίμωχναν. Αυθόρμητα, έμαθε να σπρώχνει και αυτό τα τοιχώματα της μήτρας, σα να προσπαθεί να ανοίξει χώρο. Οι κινήσεις αυτές δεν είναι καθόλου τυχαίες. Ο οργανισμός του μωρού οργάνωσε αυτές τις κινήσεις για να μπορέσει να σπρώξει δυναμικά, να ανοίξει χώρο και να βγει από τη μήτρα την ώρα του τοκετού. Είναι κινήσεις με μεγάλη φυσιολογική σημασία στην κινητική εξέλιξη του μωρού και, όπως θα δούμε μετά, στην ψυχική του εξέλιξη.

Όταν δεν υπάρχει πια η αντίσταση της μήτρας, μολονότι οι κινήσεις του μωρού είναι δυνατές και οργανωμένες, μοιάζουν σπασμωδικές. Πολύ απλά, είναι μια μεγάλη οργανωμένη δύναμη που δεν συναντά αντίστοιχη αντίσταση.

Εγώ ως ψυχοπαιδαγωγός (και πατέρας τεσσάρων παιδιών) αναρωτιέμαι: Αφού το μωρό έχει οργανώσει τόσο καλά αυτό το είδος κίνησης μέσα στη μήτρα, μήπως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για την εξέλιξη του μωρού? Γιατί όλη αυτή η νευρο-μυική οργάνωση να ξεχαστεί, να χαθεί? Τι άγνωστες συνέπειες έχει για το μωρό αν όλη αυτή η δυναμική κίνηση πάει χαμένη? Ή καλύτερα, τι πολύτιμες συνέπειες θα έχει αν βρούμε τρόπο να την αξιοποιήσουμε!

Μερικές προτάσεις

Μετά το περιβάλλον της μήτρας, η φυσική συνέχεια στη ζωή του νεογνού είναι να βρεθεί σε ένα περιβάλλον που προσφέρει αντίσταση στις κινήσεις του. Όχι τεράστια αντίσταση που το μωρό δεν μπορεί να ξεπεράσει, αλλά ήπια αντίσταση επαφής. Ακριβώς τόση όση είναι απαραίτητη ώστε οι κινήσεις του μωρού να μην είναι σπασμωδικές.

Το ιδανικό περιβάλλον για να υπάρχει αυτή η αντίσταση είναι το σλινγκ (Sling), μια υφασμάτινη ταινία σε σχήμα μικρής αιώρας, που κρέμεται από τον ένα ώμο της μητέρας. Οι υφασμάτινες επιφάνειες του σλινγκ μαζί με το σώμα της μητέρας προσφέρουν το ιδανικό περιβάλλον ήπιας αντίστασης για όλες σχεδόν τις κινήσεις του νεογνού και μικρού μωρού.

Το σλινγκ δεν είναι ο ονομαζόμενος "μάρσιπος", που κρατάει το σώμα του μωρού σε κάποια απόσταση από το σώμα της μητέρας, και συχνά στραμμένο προς τα έξω.

Άλλη μια σημαντική ιδιαιτερότητα του sling είναι ότι επιτρέπει στο μωρό και στη μητέρα να βρίσκονται σε συνεχή σωματική επαφή. Δηλαδή αυτό ακριβώς που συνέβαινε στη ζωή τους επί 9 περίπου μήνες πριν τον τοκετό. Το μωρό συνεχίζει να βιώνει τις κινήσεις του σώματος της μητέρας, τη φωνή της, το χτύπο της καρδιάς της, τον ιδιαίτερο ρυθμό του βηματισμού της. Δεν βιώνει κάποια μεγάλη διακοπή και ασυνέχεια.

Σε άλλο σημείο αυτού του blogspot θα γράψουμε λεπτομέρειες για τον τρόπο που οι κινήσεις του μωρού οργανώνονται στην αισθητήρια έλικα του εγκεφάλου (post central gyrus). Εδώ αξίζει να ξαναπούμε μία μόνο λεπτομέρεια: ότι τα σωματικά αισθήματα ήπιας αντίστασης είναι αυτά που οργανώνουν τις κινήσεις του μωρού στον εγκέφαλο. Οι σπασμωδικές κινήσεις δεν οργανώνουν τίποτα (ή χειρότερα, προετοιμάζουν μελλοντικές σπασμωδικές κινήσεις, που σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο).



Όταν βλέπετε να κάνει σπασμωδικές κινήσεις, είναι επειδή σας ζητά να του προσφέρετε την ήπια αντίσταση που έχει ανάγκη, σωματικά και ψυχικά. Μπορείτε να του την προσφέρετε μέσα στο σλινγκ ή με τα χέρια σας, όπως περιγράψαμε πιο πάνω.


3 ΜΗΝΩΝ — η Ελένη σηκώνει το κεφάλι και εστιάζει σε ένα λεμόνι με μοσχοκάρφια. Το κάνει με δική της πρωτοβουλία και δική της ενεργητική πράξη — στρέφει την προσοχή της προς το γύρω χώρο και αρχίζει να γνωρίζει τα αντικείμενά του, να ξεφεύγει από την σχεδόν απόλυτη ενδοστρέφεια της ζωής στη μήτρα και από τη γλυκιά “συγχώνευση” του νεογνού με τη μητέρα. Αυτή η πρώτη προσπάθεια είναι το θεμέλιο της μελλοντικής της ικανότητας να εξερευνά τον κόσμο με δικές της δυνάμεις και να αξιοποιεί τα πράγματα που ανακαλύπτει.

Φυλογένεση Οι βιολογικοί πρόγονοι του είδους μας έζησαν εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια ως τετράποδα, δηλαδή μπρούμυτα, πριν σηκωθούν στα δύο πόδια. Ολόκληρος ο ψυχο-νευρο-μυικός οργανισμός του ανθρώπου θεμελιώνεται στην τετράποδη στάση και κίνηση. Το μωρό αρχίζει να κινείται και με τα πόδια του και με τα χέρια του, σαν τετράποδο ζωάκι, πάνω στο σώμα της μητέρας. Τους αρχικούς μήνες της ζωής δεν έχει αρκετή μυική δύναμη για να στηριχτεί και να κινηθεί στο έδαφος. Οι κινήσεις του μωρού πάνω στο σώμα της μητέρας, του πατέρα, ενός μεγαλύτερου παιδιού, του επιτρέπουν να δυναμώσει και να συντονιστεί αρκετά ώστε αργότερα να μπορεί να υπερνικά τη βαρύτητα και να κινείται ανεξάρτητα στο έδαφος, κάνοντας βαρελάκια, έρποντας και μπουσουλώντας. Όσο περισσότερους μήνες επιτρέπουμε στο μωρό να είναι μπρούμυτα, και στη συνέχεια να έρπει και να μπουσουλάει πριν περπατήσει αυτόνομα, τόσο καλύτερα θα οργανωθούν οι ψυχονοητικές και σωματικές δυνάμεις του για να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής ως μεγαλύτερο παιδί και ως ενήλικος.



8 ΜΗΝΩΝ — Κάθε μωρό εξελίσσει διαφορετικά την κίνηση, τα συναισθήματα και τη νοήσή του, ανάλογα με την υποστήριξη που έχει από το περιβάλλον. Εδώ βλέπουμε τα χέρια της Δόμνας να τη στηρίζουν δυνατά στο έδαφος, αλλά να κρατούν εξ ίσου δυνατά την ασημένια κουδουνίστρα της γιαγιάς της. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, η πλάτη της κάνει υπέροχη καμπύλη, με το κεφάλι σηκωμένο τελείως όρθιο (συγκρίνετε με τη στάση 3 μηνών πιο επάνω). Το βλέμμα της συλλαμβάνει δυνατά και σταθερά κάθε τι στο γύρω χώρο. Γνωρίζει ήδη πώς να εστιάζει σε κοντινούς στόχους, να διατηρεί την προσοχή της εστιασμένη, με εμπιστοσύνη στις ικανότητές της, και να επιδιώκει τους στόχους της με χαρά.

Από τους δύο-τρεις μήνες και μετά, το μωρό κάνει καθημερινά μωρουδιακή γυμναστική πάνω στο έδαφος. Έχει μεγάλη σημασία να προσφέρουμε στο μωρό κατάλληλο έδαφος, αρκετά μαλακό ώστε να μην πονάει, αλλά και σταθερό ώστε να μην γλιστράει και να προσφέρει αρκετή αντίσταση στις κινήσεις του μωρού. Σχεδόν ιδανικό είναι το συγκεκριμένο δάπεδο (κάτω) που δεν γλιστράει, είναι μαλακό για ασφάλεια, και πλένεται εύκολα (σε χωριστά κομμάτια) ώστε να είναι πάντα διαθέσιμο.
Σε αυτό το επεισόδιο η Δόμνα δεν ξέρει ακόμα ούτε να έρπει ούτε να μπουσουλάει. Όμως έχει μάθει να κάνει πολύ καλά "βαρελάκια" για να εξερευνά το χώρο και τα πράγματα που την ενδιαφέρουν, εδώ ένα σανδάλι που το κρατάει και το κινεί η μαμά Ειρήνη. Το ακολουθεί με προσηλωμένο βλέμμα και στις επόμενες φωτογραφίες θα τη δούμε να γυρίζει από ανάσκελα μπρούμυτα για να το πιάσει (το καλώδιο που βλέπετε δεν έχει ρεύμα).

(1) Στην πρώτη φωτογραφία η Δόμνα, ξαπλωμενη ανάσκελα, εστιάζει την προσοχή της στο σανδάλι. Στις επόμενες φωτογραφίες θα κινηθεί με το βλέμμα σταθερά στο στόχο της.








(2) Μετά από αρκετές μέρες άσκηση στα "βαρελάκια", το σώμα της γνωρίζει ότι για να στρίψει προς τα δεξιά (αριστερά στη φωτο), η πρώτη κίνηση είναι να πατήσει γερά το αριστερό πόδι και να υψώσει το δεξί.





(3) Εδώ βλέπουμε μια πολύ δυνατή και συντονισμένη κίνηση. Η Δόμνα "κάνει κοιλιακούς", υψωνει και τα δύο πόδια ενώ συγχρόνως "παίρνει δύναμη από τη γη" με το δεξιό αγκώνα που πιέζει το έδαφος.






(4) Τώρα τα πόδια της είναι ψηλά και με το βάρος τους γυρίζουν τον κορμό προς τα δεξιά — δεν χρειάζεται να το σκεφτεί, το σώμα και ο εγκέφαλός της έχουν ήδη εξασκήσει αρκετά αυτή την κίνηση και τη γνωρίζουν.






(5) Ώς τώρα οι ώμοι και ο αγκώνας της πίεζαν σταθερά το έδαφος για να μπορεί να στρέψει τη λεκάνη. Τώρα πατάει γερά με το αριστερό πόδι, για να σταθεροποιήσει τη λεκάνη και να στρίψει τους ώμους.





(6) Η Δόμνα είχε βάλει στόχο το σανδάλι, κινήθηκε πολλή ώρα χωρίς να παρεκκλίνει από το στόχο της, και τώρα απλώνει το χέρι για να τον αδράξει. Αυτό είναι το θεμέλιο για να μπορεί όλη την υπόλοιπη ζωή της να εστιάζει σε στόχους, να διατηρεί την προσοχή της εστιασμένη, με εμπιστοσύνη στις ικανότητές της, και να πετυχαίνει τους στόχους της με χαρά.



Σε αυτό το επεισόδιο βλέπουμε ξεκάθαρα την οργανωμένη αμοιβαία ανταλλαγή δύναμης και κίνησης μεταξύ των ώμων και της λεκάνης, που προσφέρει στο μωρό πολύ μεγάλη ισχύ στο ενεργειακό Κέντρο του σώματος, πηγαία δύναμη και αυτοπεποίθηση ώστε να μπορεί να θριαμβεύει απέναντι σε κάθε πρόκληση της ζωής.

Τώρα φανταστείτε ένα μωρό μόνιμα καθηλωμένο στο ρελαξάκι ή το καροτσάκι του, ή ένα μωρό που προσπαθεί να κινηθεί πάνω σε σκληρό και κρύο πάτωμα, ή που γλιστράει πάνω σε μια επιφάνεια που δεν του προσφέρει στήριξη, ή που κανείς δεν υποστηρίζει την εξέλιξή του με αρκετό προσωπικό χρόνο και ενθουσιασμό. Μπορείτε να νιώσετε τη διαφορά;

Reference - Παραπομπή: Lisbeth Marcher 2010, muscles - μύες Νο 50, 51a, 51b, 53, 54, ##
Κάθε μυς ενσωματώνει συγκεκριμένο συναισθηματικό περιεχόμενο. Κάθε κινητική συνήθεια αποκαλύπτει τα συναισθήματα που βρίσκονται εντυπωμένα στους μυς που μετέχουν στη συνολική κίνηση. Σε επόμενη έκδοση ελπίζουμε να προσφέρουμε δεσμούς (tags) προς το συναισθηματικό περιεχόμενο κάθε μυός που μετέχει καθοριστικά στις κινήσεις κάθε φωτογραφίας.

Πριν προχωρήσουμε σε μεγαλύτερες ηλικίες, ας δούμε ένα περιστατικό της ζωής στη μήτρα δυο μήνες μετά τη σύλληψη.

Προχθές (Νοέμβριος 2010) μιλούσα με μια νέα μητέρα (αυτή είναι η εργασία μου). Όταν ήταν δύο μηνών έγκυος βρέθηκε μέσα σε ένα κτίριο την ώρα που γκρεμιζόταν, στο σεισμό του 1999. Μέχρι την ώρα εκείνη το μικροσκοπικό μωρό μέσα στη μήτρα της απολάμβανε συνεχώς μια ατμόσφαιρα αρμονίας και ευχαρίστησης, τα συναισθήματα της μητέρας που μεταδίδονταν στο μωρό μέσω της χημείας του αίματος, αλλά και την ψυχική-ενεργειακή ατμόσφαιρα της μητέρας, μέσα στην οποία ζει βυθισμένο το μωρό ακόμα και αφού γεννηθεί.

Τη στιγμή του σεισμού η μητέρα σε κατάσταση πανικού κουλουριάστηκε κάτω από ένα ράφι για προστασία. Είναι εύκολο να αισθανθούμε ότι τη στιγμή εκείνη το μωρό βρέθηκε να κατακλύζεται με τελείως πρωτόγνωρες χημικές ουσίες στον οργανισμό του, χημικές ουσίες μεγάλης έντασης και φόβου, ενώ ταυτόχρονα η τόσο γνωστή και υποστηρικτική ψυχική επαφή με τη μητέρα εξαφανίστηκε τελείως.

Το αγόρι, σήμερα 11 ετών, καταλαμβάνεται εύκολα από πανικό, κατάλοιπο του χημικού πανικού που είχε εισβάλει στο σώμα του όταν ήταν έμβρυο δύο μηνών. Όταν η μητέρα του δεν είναι παρούσα, όπως δεν ήταν ψυχικά παρούσα το 1999, του είναι αδύνατον να βγει από τον πανικό του. Κανένα άλλο περιστατικό της ζωής του, πριν ή μετά τη γέννησή του, δεν εξηγεί αυτό το ψυχικό σύνδρομο του παιδιού, και μάλιστα τόσο ξεκάθαρα. Είναι βέβαια μεγάλη τύχη που το τραύμα του ξεκαθαρίζει σε τόσο μικρή ηλικία, 11 ετών, καθώς υπάρχουν ακόμα μεγάλα περιθώρια χρόνου για να μπορέσουν το παιδί μαζί με τη μητέρα να ξαναβρούν το κομμάτι της εμπιστοσύνης στη ζωή που έχασαν μαζί στο μεγάλο σεισμό.

Αυτός ό τόσο μεγάλος ψυχικός τραυματισμός του μωρού στη μήτρα είναι σπάνια περίπτωση. Όμως, μας δείχνει ξεκάθαρα πόσο ανοιχτό-δεκτικό είναι το μωρό στις συγκινήσεις και τις ενέργειες που περιβάλλουν τη μητέρα. Πόσο πολύ αυτές διαμορφώνουν το ψυχισμό του και τελικά την υγεία του. Μένει η διαπίστωση ότι το μωρό και η μητέρα έχουν πολύ βαθιά και στενή σχέση από την αρχή της εγκυμοσύνης. Ελπίζουμε όχι σχέση αδιαφορίας αλλά ψυχικής επαφής και επικοινωνίας, που "εκπαιδεύει" το μωρό στην ψυχική επαφή και επικοινωνία για ολόκληρη τη ζωή του.

Ελπίζω να έχω και άλλες ευκαιρίες να γράψω για την ενδομήτρια ζωή του μωρού. Θα επιδιώξω να είναι ευχάριστες, να φανερώνουν τις φυσικές δυνάμεις και όχι τις απρόσκλητες αδυναμίες αυτής της εκπληκτικής περιόδου συμβίωσης με τη μητέρα.

Παρακαλώ κάνετε λίγη υπομονή, ώσπου να καταφέρω να εισάγω περισσότερες φωτογραφίες σε αυτό το blogspot, και να εξηγήσω την κίνηση και τη σύνδεση σώματος και ψυχισμού που παρουσιάζουν οι φωτογραφίες.